Słyszałem o czymś, co nazywa się “gruit”, a co wydaje się być czasami używane do warzenia piwa. Co to jest?
Dlaczego na rynku jest bardzo mało piw zawierających gruit? Jakie są obecnie jedne z najpopularniejszych?
Ponad tysiąc lat temu istniało niewiele znormalizowanych receptur na zioła, które można było dodawać podczas procesu warzenia piwa. “Gruit” odnosił się do mieszanek ziołowych używanych do aromatyzowania i konserwowania piwa. Gruit był zwykle sprzedawany na licencji papieskiej na wyłączność na niektóre obszary w różnych klasztorach i dlatego stanowił monopol na terenach chrześcijańskich Kościoła katolickiego. Tradycyjnie obejmowała ona rośliny takie jak krwawnik pospolity, bylica, henban, wichura, rozmaryn bagienny, jałowiec i inne. Niektóre z nich przetrwały w recepturach ginu.
Dlaczego gruz został w dużej mierze zastąpiony przez chmiel jest fascynującym i dzielącym nas historycznym pytaniem. Mogło jednak zaistnieć wiele czynników, w tym możliwość (w dużej mierze niesprawdzona) dłuższego przechowywania piwa chmielowego oraz rosnący niepokój protestanckich (a nawet katolickich) szlachciców o władzę władzy ekonomicznej, jaką to dało katolickim instytucjom. Wiadomo, że prowadzona była kampania przeciwko gruitowi i rzekomej (i prawdopodobnie rzeczywistej) zmianie jego właściwości. Wykorzystanie gruitu zostało mniej więcej całkowicie wyparte przez chmiel.
Niedawno niektóre browary eksperymentowały z piwem gruitowym z powodów narodowej dumy i/lub historycznych. Należą do nich Fraoch i Alba z Williams Brothers w Szkocji, a także kilka innych przykładów. Nie są one jednak powszechne i z pewnością są dziś piwami specjalnymi. Dodatkowo grusze używane w piwach handlowych są dość oswojone przez historyczne standardy. Nie znalazłem żadnych ziół, takich jak henban (który był jedną z historycznych podstaw warzenia piwa, używaną nawet częściej niż chmiel dzisiaj).