Co to jest niemieckie prawo czystości piwa?

Niemieckie prawo czystości piwa, znane również jako Reinheitsgebot , dyktuje, jakie składniki mogą być używane do produkcji piwa w Niemczech: jęczmień, chmiel i woda. Pochodzi ono z 1487 roku, dlatego też można zauważyć pominięcie drożdży: nie było ono jeszcze uznawane za składnik. Prawo to zostało wykreślone z ksiąg w 1993 roku i zastąpione przez inne, podobne prawo, które zezwalało na stosowanie drożdży, cukru i niektórych bardziej powszechnych składników piwowarskich.

W przypadku amerykańskiego browaru, który wysuwa takie twierdzenie, jest to swego rodzaju reklama w kierunku “czystości” jego produktu, tzn. nie używa on w swoim piwie dodatków (ryż, itp.) ani innych przypraw (owoce, przyprawy).

Oprócz tego, co zostało powiedziane, pierwotnym celem zamówienia była ochrona konsumentów przed piwowarami, którzy używali problematycznych (toksycznych/psychoaktywnych) ziół, aby zachować swoje piwo, zamiast zmuszać ich do używania chmielu. Również stosowanie wyłącznie jęczmienia pozwalało na wykorzystanie pszenicy i żyta wyłącznie przez piekarzy, aby obniżyć koszt chleba.

Można by twierdzić, że tradycja ta powstrzymywała niemieckich piwowarów od innowacji, a także trzymała wiele interesujących stylów poza zasięgiem. Większość piw w stylu belgijskim, mimo że ma podobne dziedzictwo jak niemieckie, będzie zawierać cukier puder i przyprawy, takie jak anyż i kolendra. Technicznie rzecz biorąc, kwaśne piwa są również niedostępne. Ponadto, w wielu alejach trapistowskich będą stosowane dodatki cukrowe. Dziś jest to w większości deklaracja przestrzegania tradycji, która może mieć duże znaczenie marketingowe. Ale to jest piwo, a nie marketing.