Holendrzy rozpoczęli warzenie piwa na własny użytek w Nagasaki w okresie Edo. Pierwszy browar obsługujący rynek japoński został założony w 1869 roku w międzynarodowym mieście portowym Jokohama przez zagranicznego biznesmena. Po zmianie właściciela, w 1888 roku rozpoczął produkcję piwa marki Kirin. W międzyczasie w Sapporo rząd wybudował browar i w 1876 roku założył markę Sapporo Beer w ramach starań o rozwój wyspy Hokkaido. W związku z tym Jokohama i Sapporo ubiegają się o tytuł miejsca narodzin japońskiego piwa.
Popularność piwa gwałtownie wzrosła w drugiej połowie XX wieku, a piwo już dawno wyprzedziło sake jako ulubioną napiwkę narodu. W ostatnich dziesięcioleciach popularność niektórych piw japońskich zyskało także za granicą.
Zmiany w piwie
Ponieważ prawo dotyczące alkoholu w Japonii nakazuje opodatkowanie piwa w zależności od zawartości w nim słodu, inne napoje piwoopodobne zostały stworzone przez japońskich piwowarów, które zawierają mniej słodu i dlatego są tańsze w sprzedaży. Obecne trzy klasy piwa są następujące:
Piwo
Zwykłe piwo o zwykłej zawartości słodu. Ze względu na wyższe opodatkowanie kosztuje więcej niż dwa poniższe szeregi.
Happoshu
Happoshu (zapalony “alkohol musujący”, znany również jako piwo niskosłodowe) jest stosunkowo nowym wynalazkiem japońskich firm piwowarskich. Ma podobny smak i zawartość alkoholu jak piwo, ale jest produkowane z mniejszą ilością słodu, co nadaje mu inny, lżejszy smak. Ze względu na niższą zawartość słodu, happoshu jest opodatkowany inaczej niż piwo i kosztuje mniej.
Nowy gatunek (Shin Janru)
Piwo nowego gatunku (znane również jako “trzecie piwo” lub “daisan no bīru”) jest najnowszym wynalazkiem w japońskim przemyśle piwowarskim. Aby przeciwdziałać zmianom podatkowym, które przeklasyfikowały zawartość słodu w piwie, a następnie podniosły cenę happoshu, ten piwowarski napój nie zawiera słodu, zamiast tego używa się w nim wódki grochowej, sojowej lub pszenicznej. W rezultacie może być sprzedawany po jeszcze niższej cenie.
W nadchodzących latach stawka podatku od alkoholu będzie stopniowo korygowana, tak aby do 2026 r. została ujednolicona w jedną stawkę dla wszystkich rodzajów piwa i napojów piwowarskich. Oznacza to, że różnica w cenie pomiędzy piwem a jego mniej słodowymi alternatywami będzie się zmniejszać.
Piwo rzemieślnicze
Scena piwa rzemieślniczego (地ビール, ji-bīru, dosłownie “piwo lokalne”) pojawiła się w połowie lat dziewięćdziesiątych. Do tego czasu rygorystyczne prawo piwowarskie przyznawało licencje tylko dużym browarnikom. To wszystko zmieniło się w 1994 roku, kiedy to rząd drastycznie złagodził prawo, umożliwiając rozwój małych browarów. Od tego czasu coraz większą popularnością cieszy się piwo produkowane metodami rzemieślniczymi, a setki mikrowarów w całym kraju sprzedają obecnie wysokiej jakości piwo regionalne w kraju i za granicą.
W dużych miastach, takich jak Tokio czy Osaka, szczególnie tętniąca życiem scena piwa produkowanego metodami rzemieślniczymi, w której różne dedykowane bary sprzedają piwo z konkretnego browaru, z którym są związane, jeśli nie z wybranych browarów. Coraz więcej jest też browarów, które warzą i sprzedają swoje własne piwo na miejscu. Wiele miast onsen przyczynia się również do krajowej obecności rzemieślniczego piwa w znanych lokalnych browarach, które wykorzystują lokalne czyste wody. - Piwo w Japonii