Kiedy i gdzie shandies po raz pierwszy stały się popularne i dlaczego mają tak złą reputację?

Z tego co rozumiem, Shandies, jak je teraz widzimy, są bardziej podobni do niemieckiego Radlera. Radler oznacza rowerzystę po niemiecku. Rozumiem tę historię tak, że właściciel małej knajpki został pewnego dnia oblegany przez rzeszę spragnionych rowerzystów i wiedział, że jego zapasy piwa nie wytrzymają, więc pociął je, mieszając z jakimś napojem cytrynowym, który miał pod ręką. Z tego co wiem, ta historia pochodzenia nie jest potwierdzona, a Radler prawdopodobnie wyrósł z ludowych prób “sesjonowania” i przedłużania zapasów resztek piwa przez całe lato, kiedy poszukiwano niższego alkoholu i bardziej orzeźwiających napojów. Według wikipedii pierwsza drukowana wzmianka o Radlerze jako napoju pojawiła się w 1912 roku: Lena Christ: Erinnerungen einer Überflüssigen - Kapitel 20 . Uważam, że współczesny Radlers używa napoju typu cytrynowo-sodowego, który jest bardziej podobny do gazowanej lemoniady niż do tego, co my uważamy za sodę.

Sam Shandy jest skrótem od Shandygaff, który jest brytyjskim angielskim terminem z połowy XVIII wieku, odnoszącym się do piwa krojonego z piwem imbirowym lub piwo imbirowe. W rzeczywistości OED nadal definiuje go jako taki, podczas gdy Mariam-Webster rozluźnił go i pozwala na użycie dowolnego napoju bezalkoholowego w miejsce imbiru.

Jeśli chodzi o ich reputację, jeśli wybaczycie mi trochę przypuszczenia, większość komercyjnych shandies są bardzo blade duplikaty mieszania lemoniady (lub sody cytrynowej) z piwem siebie. Pierwszym komercyjnym przykładem, jaki zobaczyłem, był Lienenkugel’s i był on obelżywie słodki. Sam Adams i The Traveler radzili sobie nieco lepiej, ale myślę, że dużym problemem jest to, że aby komercyjnie wyprodukować shandy, trzeba mocno przefiltrować i wypasteryzować piwo i lemoniadę, aby upewnić się, że cukier nie fermentuje lub użyć cukru niefermentującego, który zmieniłby smak od świeżego piwa i świeżej lemoniady. W tej skali działa wiele browarów, możliwe, że niektóre z nich nie używają nawet prawdziwej lemoniady, niezależnie od rodzaju cukru. Co więcej, choć w Europie koktajle piwne są ciągle popularne, w Ameryce nigdy się na nich nie zaczepiały, ani nie gubiły, a my myślimy o nich teraz raczej jako o chwytach marketingowych makro-browarów (Bud Light Lime, Bud Chelada, Miller Chill), choć w miarę jak stają się bardziej widoczne, myślę, że staną się bardziej akceptowane.

To znaczy, że świeża shandy jest niesamowita, lubię używać piwa pszenicznego.

Shandies lub Biermischgetränke (po niemiecku: piwo mieszane) są prawie tak stare jak samo piwo. Niedawno odwiedziłem jeden z najstarszych browarów w Czechach i już w XVIII wieku opowiadały one o tym, jak ich piwa dobrze mieszały się z sokami. Chociaż dokumentacja zgodna z wymogami nauki nie jest dostępna według mojej wiedzy. Właściwie to Shandies cieszy się bardzo dobrą opinią wśród stałych bywalców, zwłaszcza kobiet, ponieważ każdy nie potrafi podsycać goryczki piwa. Shandies są znane z tego, że zachowują duszę piwa bez goryczy swojego charakteru. Zła reputacja" cieszy się wśród krytyków, którzy szukają resztek smaku piwa, co jest bardzo niesprawiedliwe dla Shandy, ponieważ jest to przecież odrębna osobowość, a nie dodatek do piwa. To jest koktajl, a nie piwo.